Natte biotoop
Feuchtbiotop in het Mühlbachtal
Dit kun je ook lezen bij de moerasbiotoop:
Voor u ligt de top van de voormalige zeven kloostervijvers, die mogelijk in het midden van de 18e eeuw zijn aangelegd als extra waterreservoir (let op: de Rumbecker Hamer werd in 1750 in gebruik genomen). Het afvoersysteem werd na 1827 door de Pruisische bosbouwadministratie vernietigd om extra oppervlakte voor de houtproductie te verwerven. Om dit te doen, werden destijds de dammen doorbroken.
De recente hevige regenbuien hebben het gat in de hoofddam beschadigd en het kronkelende effect van de stroom heeft de zijdam beschadigd, waardoor de inhoud van het archeologische monument ernstig is beschadigd. Met de begeleiding en steun van de lagere landschapsautoriteit van de HSK heeft de vereniging “Dorf und Kloster Rumbeck” de getroffen damgedeelten veiliggesteld en aangevuld. De altijd actieve natuurlijke instroom vanaf de westelijke helling bestaat uit verschillende beekjes die uit het lichaam van het “kleipad” komen (waarop je staat).
Oorspronkelijk werd het kwelwater uit de bergbronnen in kanalen opgevangen en via de hoofdopvangsloot (achter u) naar de vijver gevoerd. Hiervoor werd het pad, dat 250 - 300 jaar geleden nog erg nat was, met RIGOLEN onderdoorkruist en tegelijkertijd drooggelegd. De greppels zijn kleine kanaaltjes in de kleilaag die met de hand gezette stenen platen zijn gemaakt en een spouw openhouden. Toen de zijrivieren, die voorheen alleen maar doorsijpelden, door de hevige regen opengingen, werd bij toeval de uitlaat van zo'n geul aan de valleizijde ontdekt.
Het verzamelsysteem op de berghelling is niet langer functioneel vanwege de humus die over de geulen ligt. Het bronwater dat nu nog naar beneden sijpelt, drukt nu blijkbaar in de humuslaag onder het pad dat zo'n 150 jaar geleden werd begraven, waardoor het water aanvankelijk als een spons wordt opgenomen en over het pad wordt getransporteerd. Het komt weer tevoorschijn bij de oude geulen en stroomt richting de vijver.
Voor u ligt nu een moderne moerasbiotoop, die met redelijke inspanningen is geoptimaliseerd en in de toekomst de fauna van het Mühlbachtal zal verrijken.
Voor u ligt de top van de voormalige zeven kloostervijvers, die mogelijk in het midden van de 18e eeuw zijn aangelegd als extra waterreservoir (let op: de Rumbecker Hamer werd in 1750 in gebruik genomen). Het afvoersysteem werd na 1827 door de Pruisische bosbouwadministratie vernietigd om extra oppervlakte voor de houtproductie te verwerven. Om dit te doen, werden destijds de dammen doorbroken.
De recente hevige regenbuien hebben het gat in de hoofddam beschadigd en het kronkelende effect van de stroom heeft de zijdam beschadigd, waardoor de inhoud van het archeologische monument ernstig is beschadigd. Met de begeleiding en steun van de lagere landschapsautoriteit van de HSK heeft de vereniging “Dorf und Kloster Rumbeck” de getroffen damgedeelten veiliggesteld en aangevuld. De altijd actieve natuurlijke instroom vanaf de westelijke helling bestaat uit verschillende beekjes die uit het lichaam van het “kleipad” komen (waarop je staat).
Het kleipad was (nog in 1803) een verbindingsroute van Rumbeck naar Hellefeld. De nattigheid vormde hier een probleem voor het verkeer, dat dacht men op te lossen met een stokkendijk (een deel van de stokken staat er nog). De verkeersproblemen veroorzaakt door onvoldoende verrijking leidden er later toe dat de verbinding werd omgeleid (vóór 1827, schuin bergopwaarts vanaf Forsthaus).
Het verzamelsysteem op de berghelling is niet langer functioneel vanwege de humus die over de geulen ligt. Het bronwater dat nu nog naar beneden sijpelt, drukt nu blijkbaar in de humuslaag onder het pad dat zo'n 150 jaar geleden werd begraven, waardoor het water aanvankelijk als een spons wordt opgenomen en over het pad wordt getransporteerd. Het komt weer tevoorschijn bij de oude geulen en stroomt richting de vijver.
Voor u ligt nu een moderne moerasbiotoop, die met redelijke inspanningen is geoptimaliseerd en in de toekomst de fauna van het Mühlbachtal zal verrijken.
Locatie van de natte biotoop
Foto: Steffi Jürgens